‘Les oiseaux ‘ @ Hangar –>17/12

Ne vous fiez pas à la photo qui annonce l’événement qui est mieux adaptée à une publicité pour une nouvelle caméra hyper précise qu’au contenu véritable de l’expo. Ceci étant dit, l’exposition est excellente comme toutes les expos dans cette ‘Mecque’ belge de la photographie, un statut acquis au fil d’années d’expositions toujours de haute qualité. 

Cette fois aussi Hangar à transcendé le thème ‘les oiseaux’ en proposant une lecture du thème au travers de regards d’exellents artistes : Bernard Plossu et sa façon nouvelle vague, Roger Ballen et son surréalisme, Michael Kenna avec son hyper-esthetisme oriental, Graciela Iturbide et son imagerie latino – tous des repères dans l’histoire de la photographie – ainsi que des subtiles découvertes pleines de poésie de Albarrán Cabrera, Rinko Kawauchi, Pentti Sammallahti pour ne citer que quelques-uns. 

A l’étage il y a une expo de Charlotte Abramow qui n’a pas réussi à me passionner, hormis une vidéo sur une chanson de Brassens. Je ne vois pas l’intérêt d’une transgression prépubère des tabous autour de la sexualité féminine (menstruation, clitoris, vagin…). Mais je suis peut-être un peu vieux jeu et il paraitrait que c’est humoristique. A vous de juger.

Laat u niet misleiden door de foto die het evenement aankondigt . Het  past beter bij een reclame voor een nieuwe, hypernauwkeurige camera dan bij de eigenlijke inhoud van de tentoonstelling. De tentoonstelling is echt uitstekend, zoals alle tentoonstellingen in dit Belgische “mekka” van de fotografie, een status die verworven werd na jaren van constant hoge kwaliteit. 

Ook deze keer heeft Hangar het thema ‘vogels’ overstegen door een lezing van het thema te bieden door de ogen van uitstekende kunstenaars: Bernard Plossu en zijn losse nouvelle vague-stijl, Roger Ballen en zijn surrealisme, Michael Kenna met zijn oosterse hyperestheticisme, Graciela Iturbide en haar Latino-beeldtaal – allemaal mijlpalen in de geschiedenis van de fotografie – maar ook subtiele ontdekkingen vol poëzie van Albarrán Cabrera, Rinko Kawauchi, Pentti Sammallahti, om er maar een paar te noemen. 

Op het bovenverdiep is er een tentoonstelling van Charlotte Abramow die mij niet kon boeien, afgezien van een video over een liedje van Brassens. Ik zie het nut niet in van een prepuberale transgressie van de taboes rond vrouwelijke seksualiteit (menstruatie, clitoris, vagina…). Maar misschien ben ik een beetje ouderwets en schijnt het humoristisch te zijn. Oordeelt u maar.