Parabels, fabels, en andere sterke verhalen
Voir une exposition de John Baldessari est toujours une belle aventure. Ne vous laissez pas impressionner par le fait qu’il soit une figure de proue de l’art conceptuel : John Baldessari a beaucoup d’humour et il a déclaré qu’il ne ferait jamais d’art ennuyeux.
Il est d’ailleurs souvent qualifié de « géant blagueur qui a incendié les prétentions du monde de l’art » (selon The Guardian). L’une de ses œuvres les plus célèbres, I Will Not Make Any More Boring Art (1971), où il répète cette phrase comme une punition d’écolier, illustre parfaitement ce mélange d’autodérision et de posture conceptuelle.
Très influencé par Magritte — étonnamment, ceci n’est pas mis en avant —, il met sur le même plan les mots et les images et, surtout, il les fait interagir de manière aléatoire. Ces juxtapositions deviennent des détonateurs de nouvelles significations. Comme le notent certains critiques, Baldessari est « un surréaliste pour l’ère numérique » et ses œuvres explorent « le contraste entre l’image et le langage, l’objet et le sens — souvent avec un esprit désarmant ».
Baldessari travaille par séries qu’il exploite jusqu’au bout. Il y a par exemple des portraits imprimés dans une certaine couleur — mettons du rose — qu’il dénomme alors « intérieur d’oreille de mon chien ».
Partant du constat que l’histoire de l’art a suffisamment exploité les lèvres et les yeux, il se concentre sur les oreilles et le nez, ce qui donne des sculptures et des images surprenantes.
Quiconque connaît un peu son œuvre connaît les cercles de couleur qui recouvrent les visages sur des photos trouvées, neutralisant tout élément de personnalité. Cette pratique, selon l’artiste lui-même, visait à « concentrer l’attention du spectateur sur le langage corporel présent dans ces photos autrement anodines ».
Voilà, si je vous ai mis l’eau à la bouche, allez-y. Il y a une chance sur deux que vous allez découvrir un nouveau langage et être enthousiaste. Il y a également une chance que vous allez me maudire. Mais tant pis, j’en prends le risque.
P.S. N’oubliez pas le vade-mecum à l’entrée.
John Baldessari (1931-2020) was een autoriteit binnen de hedendaagse kunst en zette de gangbare codes volledig op zijn kop. Bekend om zijn schilderijen die kunsthistorische verwijzingen met Hollywood-filmstills combineren, vervaagde hij visuele grenzen en ontwikkelde hij een complexe verhalende taal die doorspekt was met humor.
Deze tentoonstelling focust op zijn werk uit de jaren 1980 tot 2000 en laat zien hoe zijn invloed nog altijd wereldwijd voelbaar is, zelfs voor generaties die zijn opgegroeid in het digitale tijdperk.
De tentoonstelling die Bozar aan zijn werk wijdt, is een must-see voor iedereen die de subtiliteiten van de avant-garde van de tweede helft van de 20e eeuw wil begrijpen.
tot 1 feb; 18 €
ma gesloten
Paraboles, fables, et autres salades
Een tentoonstelling van John Baldessari bezoeken is altijd een prachtig avontuur. Laat u niet afschrikken door het feit dat hij een boegbeeld van de conceptuele kunst is: John Baldessari heeft veel humor en hij heeft verklaard dat hij nooit saaie kunst zou maken.
Hij wordt overigens vaak omschreven als « de reusachtige grappenmaker die de pretenties van de kunstwereld in brand stak » (volgens The Guardian). Een van zijn beroemdste werken, I Will Not Make Any More Boring Art (1971), waarin hij die zin herhaalt als een schoolstraf, illustreert perfect die mix van zelfspot en conceptuele houding.
Sterk beïnvloed door Magritte — wat verrassend genoeg niet wordt benadrukt — plaatst hij woorden en beelden op hetzelfde niveau en, vooral, laat hij ze op een willekeurige manier met elkaar interageren. Deze juxtaposities worden ‘detonators’ voor nieuwe betekenissen. Zoals sommige critici opmerken, is Baldessari « een surrealist voor het digitale tijdperk » en verkennen zijn werken « het contrast tussen beeld en taal, object en betekenis — vaak met een ontwapenende humor ».
Baldessari werkt in series die hij tot het uiterste exploiteert. Zo zijn er bijvoorbeeld portretten gedrukt in een bepaalde kleur — laten we zeggen roze — die hij dan ‘oorlel van mijn hond’ noemt.
Uitgaande van de vaststelling dat de kunstgeschiedenis de lippen en ogen voldoende heeft uitgebuit, concentreert hij zich op oren en neuzen, wat resulteert in verrassende sculpturen en beelden.
Iedereen die zijn werk een beetje kent, kent de gekleurde cirkels die gezichten op gevonden foto’s bedekken en elk element van persoonlijkheid neutraliseren. Deze praktijk was volgens de kunstenaar zelf bedoeld om « de aandacht van de kijker te concentreren op de lichaamstaal die in deze verder onopvallende foto’s aanwezig is ».
Kortom, als ik u het water in de mond heb doen lopen, ga dan kijken. De kans is één op twee dat u een nieuwe taal ontdekt en enthousiast zult zijn. De kans is er ook dat u me zult vervloeken. Maar wat dan nog, ik neem het risico.
P.S. Vergeet de vade-mecum (handleiding) bij de ingang niet.
Bozar écrit :
John Baldessari (1931-2020) était un géant de l’art contemporain, dont il a bouleversé les codes. Connu pour ses peintures mêlant références à l’histoire de l’art et photogrammes de films hollywoodiens, il a brouillé les frontières visuelles et inventé un langage narratif complexe teinté d’humour.
L’exposition se concentre sur son travail, des années 1980 aux années 2000. Elle révèle que son œuvre reste une référence internationale, y compris pour les générations du numérique.
L’exposition que Bozar consacre à son œuvre est un passage obligé pour toutes celles et ceux qui veulent saisir les subtilités de l’avant-garde de la seconde moitié du xxe siècle.
–> 1/2
18€
fermé le lundi
